Psychiatrisch patiëntenrecht

“Twee begeleiders die goed met Sven omgingen en we vertrouwden, verwezen ons naar een collega”, vertelt De Ridder. “Die collega beloofde goede, persoonlijke zorg te kunnen bieden. Hij zei dat hij gekwalificeerde, ambulant werkende medewerkers in dienst had. Ook kon Sven terecht in een ruim, weliswaar achterstallig onderhouden, appartement met drie kamers, een eigen douche en keuken. Dat appartement was boven een café gevestigd. Ideaal, want daar zouden anderen geen last van Svens lawaai hebben.” Sven betrekt het appartement in mei 2024.

Haarscheurtjes

Maar het vertrouwen van de ouders en de zorgcollega’s wordt beschaamd. De Ridder: “In het begin had Sven het er naar zijn zin met de ruimte en de benodigde begeleiding.” Maar al snel komen de eerste haarscheurtjes. “Het huishouden werd niet goed bijgehouden, terwijl Sven daar ondersteuning bij nodig heeft en dat ook in het contract staat.” De ouders komen wekelijks langs en houden dan het huishouden bij. “We bleven elke zaterdag koken en eten. Het viel ons tijdens die momenten op dat Sven voor het avondeten zijn medicijnen niet kreeg. Terwijl het vanwege zijn schizofrenie heel belangrijk is dat hij vier keer per dag op vaste tijden zijn medicijnen inneemt. Aangezien de medicijnen in een afgesloten kamer bewaard werden, konden wij ze niet geven. Wanneer we de zorgverlener daarop aanspraken, ontkende hij het.”

De sfeer wordt grimmiger. “Er kwamen regelmatig mensen langs bij Sven, maar het was niet duidelijk wat hun kwalificaties waren of wat zij deden, sommige zaten alleen op de bank bij hem”, vertelt de Ridder verder. “Ook spraken ze op een onaardige manier tegen hem. Ondertussen declareerde de zorgverlener wél een 40% hogere rekening dan afgesproken. Volgens hem omdat de zorg intensiever was dan hij van tevoren had gedacht. Terwijl hij wist waar hij aan begon. De Ridder gaf aan dat dit een probleem was. De Ridder: “De zorg voor Sven wordt vanuit een persoonsgebonden budget (pgb) betaald op basis van de Wet langdurige zorg (Wlz). Sven krijgt een jaarlijks budget voor zijn zorgvraag. Het is mijn taak om daarmee uit te komen tot het eind van het jaar.”

Per direct opzeggen

Het gaat echt mis wanneer De Ridder Sven meeneemt voor hun jaarlijkse week vakantie in Frankrijk. Het is juli 2024. “Ik betaalde de hogere rekening omdat ik niet wilde dat Sven iets zou merken van wat er speelde. Dat zou hem onnodige stress opleveren. Eenmaal op vakantie kregen we bericht dat de zorgverlener de zorg- en huurovereenkomst per direct opzegde. Reden was dat Sven had geschreeuwd naar mensen op straat, iets wat wel vaker voorkomt, maar in principe geen reden is om de overeenkomst op te zeggen. Ook vermoed ik dat mijn opmerking over de hoge factuur meespeelt. Bovendien kan de huurovereenkomst niet per direct worden opgezegd, er is een opzegtermijn van een maand, per de eerste van de volgende maand. Maar hij wilde hem er per direct uit hebben.”

Eenmaal terug van vakantie overnacht Sven in zijn ouderlijk huis. “Ik wilde hem opnieuw niet belasten met het conflict. De zorgverlener bleef bij zijn standpunt en wilde Sven geen toegang meer geven tot de woning. Hij zette een extra slot op de deur en stuurde bovendien nog een te hoge rekening voor juli. Terwijl Sven in die maand slechts een week zorg had gekregen. Op dat moment besloot ik contact op te nemen met advocaat Marianne Smits. Ik kende haar vanwege de zorgmachtiging die zij voor Sven heeft geregeld. Zo wist ik ook dat Sven met zijn Wajong-uitkering in aanmerking kwam voor gesubsidieerde rechtsbijstand. Marianne is gespecialiseerd in Psychiatrisch Patiëntenrecht en was bereid ons bij te staan.”

Schadevergoeding

Smits stuurt een brief naar de zorgverlener waarin zij aangeeft dat hij zich niet aan het contract houdt. Daarop neemt de zorgverlener ook een advocaat in de arm. De Ridder: “Zo standvastig als hij eerst was, bond hij vanaf dat moment wat in. Waarschijnlijk vertelde zijn advocaat hem dat het niet rechtmatig was wat hij deed.” Uiteindelijk leidt het tot een schadevergoeding vanwege de investeringen in de woning en de inboedel en het plotselinge gedwongen vertrek. De Ridder vervolgt: “Met daarnaast de toezegging dat ik na betaling van de laatste factuur de spullen van Sven mocht ophalen uit het appartement. Zonder Marianne Smits was dit niet gelukt, want voor haar inmenging was de zorgverlener niet te vermurwen.”

“We zijn mensen die zaken liever bespreekbaar maken en in goed overleg doen”, vervolgt hij. “Maar met deze zorgcowboy was dat geen optie. Het was bovendien fijner om het via een juridisch traject uit te vechten omdat we niet wilden dat Sven er op de een of andere manier last van zou krijgen. We waren heel blij met de specialistische deskundigheid van Marianne en voelden ons gesteund door haar. Het is fijn wanneer iemand je echt bijstaat.”

Thuis wonen

In de nasleep van alles woont Sven nu thuis bij zijn ouders. “We wonen hier klein en hij heeft niet zijn eigen faciliteiten”, zegt De Ridder. “Dat maakt dat de muren op hem afkomen. Bovendien is het hier best gehorig en willen we de buren niet tot last zijn. Hoe coulant onze buren ook zijn, je moet nu eenmaal rekening houden met elkaar.”

Momenteel verblijft Sven tijdelijk op een gespecialiseerde afdeling in Nijmegen. Zijn ouders hopen nog steeds op een fijne woonplek voor hun zoon. “Het is niet gemakkelijk om een goede plek te vinden voor hem gezien zijn complexe aandoeningen en het lawaai dat hij maakt. Bovendien zijn er overal wachtlijsten. Maar we blijven voor hem strijden zo lang we leven.”