Bijzonder curator

Van Teijlingen: “Ik word ingeschakeld door een rechtbank als die vragen heeft over kinderen in een bijzondere gezinssituatie, zoals een vechtscheiding of een ondertoezichtstelling. Meestal is er bij mijn komst al echt veel aan de hand in een gezin. Ik ga met de vragen van de rechtbank in mijn achterhoofd met het kind in gesprek, soms twee, maar soms ook wel 20 keer. Net wat nodig is. Ik voel me bevoorrecht dat ik in dergelijke conflictsituaties de wereld mag laten zien door de ogen van het kind. Zo kan ik rechters laten zien hoe kinderen het zien. Ik vertegenwoordig de stem van het kind in de rechtbank, maar ook richting de ouders of andere betrokkenen. Mijn focus ligt daarin bij het kind, maar via de volwassenen probeer ik uiteindelijk het kind te helpen.”

Ik kom met een rechtelijke beschikking en daardoor is er, hoe wrang dat ook klinkt, eindelijk gelegenheid om de stem van het kind te laten horen.

Opstellingen

Op haar bureau staan poppetjes in verschillende formaten en kleuren. Van Teijlingen: “Ik laat de kinderen die bij mij komen hun eigen poppetje maken. De poppetjes dienen om situaties, conflicten, relaties of gevoelens te duiden en duidelijk(er) te maken. Kinderen in een loyaliteitsconflict zetten de poppetjes en zichzelf als poppetje op een bepaalde manier neer. Zo kunnen zij hun ervaringen en gevoelens hierover beter laten zien als dat met woorden soms niet zo goed lukt. Tegelijkertijd helpt deze methode mij om inzicht te krijgen in hoe het kind de situatie, en de verhoudingen in het systeem met ouders en andere betrokkenen beleeft. En ik gebruik dit ook om bijvoorbeeld uit te leggen aan het kind wat ik voor hen doe tijdens de zitting. Ik laat zien hoe de rechter en griffier zitten, de ouders en hun advocaat. Ik laat zien waar ik zit en dat ik een direct lijntje met het kind heb. Ik probeer namens het kind in te brengen wat het kind nodig heeft. Dat kan ook een directe wens van het kind zijn.”

Leonora

Van Teijlingen hielp Leonora gedurende een traject van ca. negen maanden, waarin er zo’n zeven gesprekken met haar waren. Dat die gesprekken op het kantoor van Van Teijlingen plaatsvonden, vond Leonora fijn: “Mijn moeder wilde thuis praten, maar ik wilde dat eigenlijk liever niet. Ik vond het fijn dat het hier kon, op het kantoor van Anneke.” Gevraagd naar hoe Van Teijlingen haar heeft geholpen, antwoordt Leonora: “Ik vond de situatie best wel heel moeilijk en zat er erg mee. Anneke luisterde naar mij en was er voor mij. Ik kon goed met haar praten. Zij heeft mij geholpen om beter met mijn moeder te kunnen praten.” Van Teijlingen: “Door de gesprekken durfde Leonora meer aan te geven wat belangrijk voor haar was. De gesprekken op deze neutrale plek zorgden daarbij voor rust en meer ontspannen sfeer.”

Stem van het kind laten horen

Anneke heeft een achtergrond in de zorg, is opgeleid als mediator, bijzonder curator en systeemtherapeut en begeleidt mensen in het vinden van de oplossing die het beste bij hen en bij de situatie past. Met name waar het kinderen betreft. Van Teijlingen wordt als bijzonder curator vaak ingeschakeld op het moment als andere opties niet hebben geholpen. “Dat is eigenlijk zonde, want zo kan het voorkomen dat kinderen al een aantal jaren geen contact meer hebben gehad met hun ouders. Je gunt ouders, maar vooral de kinderen iets anders. Maar dat is niet gek als je ziet dat de rechtspraak onder druk staat, alsook de jeugdzorg en laagdrempelige hulpverlening. Als de situatie zover is geëscaleerd, is het voor vrijwillige hulpverleners lastig om nog toegang tot het kind te krijgen. Ik kom met een rechtelijke beschikking en daardoor is er, hoe wrang dat ook klinkt, eindelijk gelegenheid om de stem van het kind te laten horen.”

De naam Leonora is in verband met privacy gefingeerd.